Bezint, eer ge begint!

​Moe van de klim naar de top van het Vaticaan slenteren de vier toeristen over het St. Pieterplein naar de Piazza Papa Pio XII en verder de Via della Conciliazione in verlangend turend naar de volle terrasjes op zoek naar een vrij plekje voor vier personen. ~


Nog vol van de indrukken die ze in Vaticaanstad hebben opgedaan doet zich bij Antico Caffe’ San Pietro Dal 1775 een unieke gelegenheid voor. Er is warempel op het terrasje plaats voor vier moede toeristen. 

Snel strijken ze neer tussen de overige toeristen waar de fascinatie van de belevenissen in het Vaticaan nog van afstralen. Ook zij hebben de Paus in levenden lijve uit het raam zien zwaaien naar de menigte onder hem. Wat een belevenis om een wereld- en kerkvorst te mogen zien en horen spreken. 

Twee blijven achter op het terras en bewaken de veroverde plekken. De andere twee gaan naar binnen om iets te bestellen. Man en vrouw elk de helft van het koppel dat buiten de wacht houden. 

Het is donker in het Antico Caffe’ San Pietro. De oude donkere bar met slijtplekken van de hangende en wachtende gasten loopt om de hoek en daar om de hoek staat de bediening kopje na kopje koffie in te schenken voor de niet aflatende stroom toeristen. 

De vrouw ziet allerlei schoteltjes op de bar staan. Haar oog valt op een schaaltje met groene “noten”. “Kijk pistache noten!” zegt ze. “Wat leuk dat ze voor het wachtende publiek lekkernijen neer zetten!” En meteen neemt ze er een en steekt deze in haar mond voordat de man haar tegen kan houden. “Ik hoop dat ze smaken!” zegt hij, “Maar dat zijn geen pistache noten maar afgeknauwde olijven waar nog een beetje groen vruchtvlees aan zit! Kijk die oude tandeloze onverzorgde man die voor ons staat heeft hem net uitgespuugd!”

​Al kokhalzend spuugt ze het ding uit en trekt een verschrikt en angstig gezicht. “Ik ben naar de wc, zeg niets tegen de anderen. Als ik iets krijg en naar het ziekenhuis moet dan weet jij waar het van is!” 

De man geeft de bestelling door van hun vieren en neemt deze mee naar buiten. Even later komt de vrouw bleek naar buiten en ziet meteen aan de gezichten van haar metgezellen dat het verhaal al de ronde heeft gedaan. “Je zou niets zeggen!” krijgt ze er nog net uit toen de anderen proestend van het lachen niet meer bij kwamen.

Nog lange tijd werd de vrouw die maar al te graag een gratis pistache nootje wilde eten geplaagd met deze anekdote.

“Zint eer ge begint!” is dus zeker een gezegde waar men zo af en toe rekening mee moet houden.