​De watervallen van Coo, in de rivier de Amblève,worden met een hoogte van 15 meter vaak als de hoogste watervallen van België beschouwd.  

De kleine waterval bestaat sinds ongeveer de 15e eeuw, de grotere waterval is opgericht in de 18e eeuw door de Prins-abt van Stavelot om het aan een waterloop gelegen Petit-Coo tegen overstromingen te beschermen. 

Jammer dat dit mooie stukje natuur moet worden opgeluisterd met een pretpark. Net of het natuurfenomeen niet voldoende is om de mensen te vermaken. Het aanwezige Plopsa park ontsierd de omgeving en is dominant aanwezig. 

Met donderend geweld raast het water door de beide brugdoorgangen. Aan de bovenkant van de waterval loopt het water rustig in zijn rivierbedding. Eenmaal door de brugopeningen is het voorbij met de rust. Mooi is het uitzichtpunt midden tussen beide watervallen. 

Vandaag (10-03-2016) is het weliswaar een heerlijk temperatuurtje; echter in de schaduw van de waterval is nog geen zon geweest en vriest het er nog. Getuige de bevroren takken waar het water opspat en meteen bevriest, waardoor mooie ijsvormen ontstaan aan de takken.

Dit natuurfenomeen is naast een toeristische attractie natuurlijk ook een gevaarlijk stukje natuur. Zelfs dieren zoals de bever op een van de foto's heeft het niet overleeft.

​Het is zeker een bezoek waard om de watervallen te gaan bekijken.

Usine S. Een tijdje gezocht naar deze locatie. Een oude weverij met mooie details. Een bevriende fotograaf heeft ons de locatie gegeven, maar nog belangrijker hij had een Google Earth plaatje erbij met de te volgen route van de parkeerplaats naar het punt waar je ongestoord het terrein kunt betreden. Het was nog al een tour. Zonder hadden we het nooit gevonden.

We moesten over diverse privéterreinen voor dat je op het fabrieksterrein van de nieuwe nog in bedrijf zijnde weverij de afdaling via een oud ijzeren trapje konden wagen. Gelukkig was het winter en dus was het struik- en doornengewas nagenoeg niet aanwezig. In de zomer zal hier geen doorkomen aan zijn. Na diverse hindernissen langs de rivier te hebben genomen kwamen we aan een aluminium ladder. Deze moesten we niet nemen. Dus verder tot we uiteindelijk bij het hekwerk met het gat kwamen. Eerst een meter of 3 vier naar boven klimmen om door het gat te kunnen kruipen. Eerst het vege lijf daarna de rugzak met apparatuur en statief. Toen mijn urbexmaat die bij me was ook nog.

Meteen zijn we begonnen met foto's maken. Heel veel oude machines en prachtige details. Door een aantal gebouwen kwamen bij een kapotte ruit en een deur. Weer klauteren om door het raam naar binnen te geraken. Hier kwamen we in het laboratorium. Dit was wel zeer interessant met allerlei glaasjes, buisjes en labmateriaal.

Maar we waren op zoek naar de weverij waar nog spoelen en garens te zien zijn. Na veel hallen en gebouwen te hebben bekeken vonden we aan het einde van een ijzeren trap de weverij. Maar helaas was deze goed afgezekerd. Een ijzeren deur met een dik slot verhinderde ons om binnen te komen. Wel konden we een glimp opvangen van hetgeen we graag wilden fotograferen. Hier ging het niet lukken. Een andere ijzeren trap leidde ons naar een bordes met daarboven weer een ijzeren hekwerk. Hier hing een kleine ijzeren ladder met twee haken boven aan die je in het ijzeren hekwerk kon haken. Maar dan zweefde je wel boven een afgrond van een meter of zes. Lijkt me niet zo stevig en deze tour zat er voor mij niet. Mijn urbexmaat wilde nog wel een poging riskeren, maar ik kon hem er weerhouden. Je moet geen risico nemen als het niet nodig is! Safety first!

Nog verder gezocht naar een mogelijk ingang, maar helaas. Het bleef bij de glimp door de ijzeren deur.

Een ander deel van het complex bezocht waar mooie details te zien waren. Hier was tevens een brug naar de weverij waar we niet in konden. Ook via deze weg geprobeerd, maar zonder resultaat. Dan nog maar wat fotograferen in het andere gebouw.

Opeens zie ik buiten een schim. Snel buk ik om niet gezien te worden. Mijn vriend is nog boven en maakt eigenlijk naar mijn zin te veel lawaai. Maar waarschuwen zat er niet in want dan zou ik moeten roepen en dan zou degene buiten mij gegarandeerd horen. Muisjes stil houd ik de gast buiten in de gaten. Hij heeft duidelijk iets gehoord en is het terrein op gekomen om te inspecteren of er iemand in de gebouwen aanwezig is.

Gelukkig neemt hij niet de moeite om in het gebouw waar wij zitten naar binnen te komen. Een slechte bewaker! Na enkele minuten houdt hij het voor gezien en gaat slenterend terug.  Maat gewaarschuwd. We waren toch zo'n beetje door de locatie en daarom besloten maar langzaam richting auto te gaan. Nog even horen en zien we de gast lopen. Snel naar het gat in het hekwerk en weer langs de rivier de terugtocht begonnen.

Bij het ijzeren trapje zien we iemand boven rondlopen. Even wachten tot hij weg is en dan snel naar boven. Maar we moeten over het terrein van het actief gedeelte van de weverij. Als we boven zijn zien we de gast die wegloopt maar wij kunnen er niet achteraan dus dan maar quasi een kijkje nemen in de nieuwe fabriekshal. Snel heeft hij ons in de gaten en komt boos naar ons toe. Vragend wat we moeten of we misschien in de oude weverij zijn geweest. Wij hielden ons van den domme en vroegen waar die oude weverij dan wel zou zijn. Hij kon ons vertellen dat het verboden was en dat we er niet in mochten om dat er een museum in is. Onze interesse gewekt. Dat moest natuurlijk de bovenste afgesloten verdieping zijn waar wij een glimp van hadden opgevangen.

Even gevraagd of we die legaal mochten bezoeken. Desnoods met een fotoclub of zo. Nee dat mocht niet! We werden van het terrein gewezen nadat hij wel nog even de poort voor ons had geopend. Scheelde weer een stuk omlopen.

​Al met al was het een spannende en mooie locatie.

Altijd al eens met het idee gelopen om een blog pagina te beginnen.
Maar hoe doe je dat. Even googlen en dan kom je als eerste bij Simplesite.com terecht.

De stappen tot hier zijn zoals de sitenaam heet "simpel"! Dus dat is een voordeel. Je maakt een startpagina en daarna voeg je een pagina toe en typ je maar wat. Zoals ik nu aan het doen ben. Een kind kan de was doen dus!
Maar ik voorzie het volgende probleem al. Dit roept een verplichting op om door te gaan en een volgend moment, dag, week of wanneer dan ook weer iets te melden.
Dit hebben we in ieder geval achter de rug en ik zal het eens opslaan en bekijken.
Nu 2,5 jaar later kom ik er echter achter dat Simple niet meer simpel is want het maximale aantal gratis pagina's van 15 is bereikt.
Daar hebben we dus niets aan.

Ga ik toch lekker de blog voorzetten op Weebly. Perfect.

N.B. 
Ik kopieer de oude berichten als volgende berichten. Reageren graag!