De Fransman

Er zit iemand in het witte gebouw daarachter. Hij loopt heen en weer voor het raam waar een tafel vol met lege flessen te zien is. Hij houdt de boel in de gaten en lust er ook wel één.  


Voorzichtig benaderen we het kasteeltje van de kant waar de gast ons niet kan zien. Maar er is geen ingang aan deze kant. Stiekem het koppie om de hoek en kijken of we hier ongezien langs kunnen. Als wij hem kunnen zien dan kan hij ons ook zien. Dan de andere kant maar; ook niets. Er staat een oude Honda aan de linkerkant van het gebouw.  

We moeten toch echt aan de achterkant zijn als we enige kans willen hebben om binnen te komen. Maar dat gaat hem niet worden. Dan loop je direct in het zicht van de man in het witte huis. Laten we maar weggaan en ooit eens heel vroeg terug komen. Of toch maar ....? 

Niet geschoten is altijd mis geschoten. We gaan gewoon naar hem toe en horen hem uit en vragen desnoods of we binnen mogen kijken. 

We lopen kordaat naar het huis en de oude baas komt naar buiten. Ik strek mijn hand uit en deze neemt hij hartelijk aan. Spreekt u Nederlands? Ja een beetje. Dat blijkt naderhand wel een heel klein beetje te zijn. Nog minder dan ik Frans versta. Dus dit wordt een moeilijk gesprek. 

In gebrekkig Frans vraag ik: ”Allons-nous entree le chateau pour quelques photos?” 

En stortvloed van brabbelende woorden vloeit over ons uit. Ik versta: ”C'est tout de moi. Mon père est très riche de 2 millions qu'il a dans la banque, mais il est à Malmedy à l'hôpital.” 

Dus het is van hem maar zijn vader is erg rijk. Ik antwoord: “Et nous son tres pour!” Hij: “J’ai aussi!” Maar als hij ook arm is wat heeft hij dan een kasteel en een huis op een groot grondstuk. Na nog een kwartier naar zijn onverstaanbaar Frans te hebben geluisterd vraag ik nogmaals of we even in het kasteel mogen kijken. Alleen een paar foto’s en dan zijn we weer weg. Begint hij over wandelen in de omgeving en de mooie plekken in de buurt. Tenminste dat maak ik er uit op. Ja antwoord ik: “Qui, nous sons dans le historique Limbourg geweest!” Haha! Dat vond hij wel leuk. 

Uiteindelijke van de buitenkant nog een foto gemaakt en vriendelijk afscheid genomen van deze in het zonnetje genietende oude baas.