Gewapende overval

​De bakkerij

Een lange slungelige man van rond de 35 gekleed in donkere kleding met een capuchon op dringt de bakkerij binnen. Er zijn nogal wat mensen maar toch waagt hij de gok. Hij trekt zijn kleine revolver, bruin handvat met een mooi rond gevuld magazijn.

“Dit is geen geintje! Hij is geladen! Ik wil het geld uit de kassa!”

Mensen in de bakkerij raken in paniek en de slungelige man met onverzorgde baard en snor met eveneens door elkaar warrig golvend half krullend haar raak lichtelijk in paniek en kiest het hazenpad.

Niet tevreden over de afloop en zonder buit kan hij niet rond komen. Hij moet dus ergens anders proberen aan geld te komen.

De schoenenzaak

Wij komen binnen. Annita heeft mij de bon gegeven om haar schoenen af te halen en zegt dat ik het woord maar moet doen omdat zij even wil rondkijken. Meteen links naast de ingang staan namelijk enkele tasjes die haar aandacht hebben getrokken.
Ik loop naar de beide winkelmeisjes die een slungelige man aan het helpen zijn. Het blonde meisje van 24 jaar staat rechts en ik loop met de brief in de hand naar haar toe. Zij kijkt enigszins angstig en verward en draait met haar ogen naar de andere kassière, de cheffin van 34. Haar vingertje wijst naar de man die voor de toonbank staat. Ik dacht dat zij bedoelde dat ik nog niet aan de beurt was en dat de slungelig onverzorgde man eerst bediend moest worden.  Dus ik wacht geduldig en zie dat de man een witte plastiek tas in de hand heeft, tegen zich aandrukt en de zaak verlaat.

Snel zegt de blonde: “We zijn overvallen door die man!” Nog sneller trek ik mijn gsm uit mijn zak wil achter hem aan rennen om een foto van hem maken voor de politie. Doch Annita is sneller en houdt me tegen en kan ik geen goede foto maken. De overvaller is reeds op zijn donkere herenfiets, die hij op de hoek van het gebouw tegen de muur had gezet, er vandoor.

“Hij heeft een revolver in mijn gezicht gehouden en vroeg het geld!” zei de blonde winkelbediende. Helemaal overstuur en met tranen in haar ogen vertelde ze het hele verhaal.

De man kwam de schoenenzaak binnen en maakte een rondje door de zaak. Eerst richting de herenschoenen die achterin de zaak stonden en toen weer terug. Hij droeg zijn capuchon over zijn hoofd. Na dat hij de zaak verkend had kwam hij naar de kassa en trok met zijn rechterhand de revolver van onder zijn donkere jas uit en hield deze dicht voor zich zodat niemand hem kon zien en richtte deze op de blonde medewerkster en zei rustig: “Dit is geen geintje. Dit is geen geintje. Hij is geladen en geef me het geld uit de kassa!” De medewerkster helemaal verbouwereerd dacht dat hij bij het speelgoed een revolver had gekozen en deze wilde afrekenen. Nogmaals herhaalde hij dat het geen geintje was en dat de revolver geladen was.

Zenuwachtig probeerde de medewerkster de kassa te openen wat niet direct lukte. Ondertussen was de donker harige cheffin gekomen om polshoogte te nemen. Ook zij werd geconfronteerd met de overvaller. Zij opende met trillende handen en vlekken in haar gezicht van angst de kassa en gaf de man het papiergeld. Deze deed het in de plastiek zak en dat was het moment dat wij binnen kwamen. Ik zag nog net toen ik naast hem stond dat hij de plastiek zak tot zich nam en de zaak verliet.

Daarna duurde het lang voordat de politie bereikbaar was. De winkeljuffrouw moest drie maal 110 bellen voordat ze iemand aan de lijn kreeg. Het duurde daarna nog zeker een kwartier voordat er een politiewagen kwam aanrijden. Na verhoor van alle partijen, het winkelpersoneel, een vrouw die in de winkel was toen de overvaller binnen kwam. Zij kon een goede beschrijving geven van de dader en wij (mijn vrouw en ik).

Onze personalia werden op een ouderwetse wijze op een gelinieerde A4 blok geschreven en ieders toedracht werd eveneens op deze wijze bewaard. M.i. een beetje ouderwets maar ja het zij zo. In deze tijd verwacht je toch dat de politie een foto neemt van je ID kaart en je getuigenis inspreekt op een dicteerapparaatje. Het ging er primitief aan toe bij onze oosterburen.

Nu was het wachten op de Kripo (Kriminal Polizei). Deze zouden indien nodig sporen zekeren en nogmaals verklaring opnemen. Ze namen de tijd en gingen eerst bij de bakkerij een kijkje nemen. Waar niets gestolen was en waar geen getuigen waren vast gehouden en waar de zaak gewoon doordraaide. Was waarschijnlijk verstandiger dan naar de PD (plaats delict) waar wel iets gestolen was en waar getuigen stonden te wachten te gaan.

Na dik twee uur konden we dan eindelijk onze thuisreis beginnen zonder dat we schoenen hadden waarvoor we kwamen.

​PD: Deichmann Herzogenrath
Datum: 11 april 2016
Tijd: rond 10:40